تقدیم به قربانیان بی نام و نشان کهریزک:
کهریزک و تلاش محمودیان.
بی گمان زودتر از همه مهدی محمودیان کهریزک را افشا کرد. بازداشتگاهی که به تعبیر بعضی از مقامات انتظامی و قضایی جایی سخت برای متهمانی خاص در نظر گرفته شده بود. محمودیان با معیارهای شرعی، مذهبی و قانونی این نوع رفتارها را افشا کرد. وی به دلیل فعالیت در انجمن دفاع از زندانیان، نهادی که امروز دفترش پلمپ شده است از وقایع کهریزک اطلاع یافت. او همچون دردمندی بر آشفت اما انتقام گیری نکرد ولی افشاگری کرد. افشاگری وی بعد از حوادث پس از انتخابات بیشتر بروز و نمود یافت.
اما هنر زیبای این فعال حقوق بشری که عضو حزب مشارکت می باشد به این خاطر ارزشمندتر است که وی انسانها را به سیاسی و غیرسیاسی تقسیم نکرد.بلکه از حقوق انسان ایرانی دفاع کرد.وی بدی حتی در حق مجرمان را نمی پسندید. چه برسد بدی در حق متهمان کهریزک داستان تلخی دارد. از زمانی که این بازداشتگاه فعال شد هر آنچه در آن رخ داد ناگوار و تلخ است. محمودیان سال پیش درباره کهریزک با اشک و آه با همگان سخن می گفت. چون او ناله فرزندان و مادران بازداشتی های کهریزک را شنیده بود و بعد با تحقیق شخصی آنرا محک زده بود. او آنچه را که درباره کهریزک گفت دقیق بود.
دلیری و صبوری محمودیان ما را به یاد اعتراض بازرگان در مورد نحوه برخورد با ژنرالها و هویدا نخست وزیر پهلوی می اندازد که تقاضا داشت با آنان رفتار شرعی قانونی انجام بگیرد. محمودیان را باید افشاگر کهریزک نامید. اما افشاگری که برای حفظ کرامت انسانی تلاش می کند به فکر انتقام نیست. محمودیان این تیزبینی را داشت که سال های قبل بگوید که این برخورد با متهمان ویژه زمینه برخورد با متهمان سیاسی را فراهم می کند.
محمودیان این جوان پرشور اما صبور، دقیق و اصلاح طلب مدتی در بند 209 زندان اوین است. بی گمان حق او زندان ماندن نیست. اگر چه تا زمانی که عاملان حوادث بازداشتگاه کهریزک محاکمه علنی نشوند امثال محمودیان باید زیرفشار باشند. چه در زندان و چه در بیرون زندان.
محمودیان را باید یک کارشناس تجربی کهریزک دانست که تلاش کرد حتی با مقامات مسوول در مورد پایان دادن به وضعیت بازداشت همکاری انسانی و حقوق بشری داشته باشد. با این وصف این وظیفه همه ما به خصوص اعضای جامعه مدنی و طرفداران حقوق بشر است که کار بزرگ محمودیان را ارج بنهیم.
جای مهدی محمودیان زندان نیست. باید او را تشویق کرد و ارج نهاد تا در راستای مرام سیاسی و فعالیتهای حقوق بشری همچنان فعال بماند و دیگران به راه او بروند.
کهریزک و تلاش محمودیان.
بی گمان زودتر از همه مهدی محمودیان کهریزک را افشا کرد. بازداشتگاهی که به تعبیر بعضی از مقامات انتظامی و قضایی جایی سخت برای متهمانی خاص در نظر گرفته شده بود. محمودیان با معیارهای شرعی، مذهبی و قانونی این نوع رفتارها را افشا کرد. وی به دلیل فعالیت در انجمن دفاع از زندانیان، نهادی که امروز دفترش پلمپ شده است از وقایع کهریزک اطلاع یافت. او همچون دردمندی بر آشفت اما انتقام گیری نکرد ولی افشاگری کرد. افشاگری وی بعد از حوادث پس از انتخابات بیشتر بروز و نمود یافت.اما هنر زیبای این فعال حقوق بشری که عضو حزب مشارکت می باشد به این خاطر ارزشمندتر است که وی انسانها را به سیاسی و غیرسیاسی تقسیم نکرد.بلکه از حقوق انسان ایرانی دفاع کرد.وی بدی حتی در حق مجرمان را نمی پسندید. چه برسد بدی در حق متهمان کهریزک داستان تلخی دارد. از زمانی که این بازداشتگاه فعال شد هر آنچه در آن رخ داد ناگوار و تلخ است. محمودیان سال پیش درباره کهریزک با اشک و آه با همگان سخن می گفت. چون او ناله فرزندان و مادران بازداشتی های کهریزک را شنیده بود و بعد با تحقیق شخصی آنرا محک زده بود. او آنچه را که درباره کهریزک گفت دقیق بود.
دلیری و صبوری محمودیان ما را به یاد اعتراض بازرگان در مورد نحوه برخورد با ژنرالها و هویدا نخست وزیر پهلوی می اندازد که تقاضا داشت با آنان رفتار شرعی قانونی انجام بگیرد. محمودیان را باید افشاگر کهریزک نامید. اما افشاگری که برای حفظ کرامت انسانی تلاش می کند به فکر انتقام نیست. محمودیان این تیزبینی را داشت که سال های قبل بگوید که این برخورد با متهمان ویژه زمینه برخورد با متهمان سیاسی را فراهم می کند.
محمودیان این جوان پرشور اما صبور، دقیق و اصلاح طلب مدتی در بند 209 زندان اوین است. بی گمان حق او زندان ماندن نیست. اگر چه تا زمانی که عاملان حوادث بازداشتگاه کهریزک محاکمه علنی نشوند امثال محمودیان باید زیرفشار باشند. چه در زندان و چه در بیرون زندان.
محمودیان را باید یک کارشناس تجربی کهریزک دانست که تلاش کرد حتی با مقامات مسوول در مورد پایان دادن به وضعیت بازداشت همکاری انسانی و حقوق بشری داشته باشد. با این وصف این وظیفه همه ما به خصوص اعضای جامعه مدنی و طرفداران حقوق بشر است که کار بزرگ محمودیان را ارج بنهیم.
جای مهدی محمودیان زندان نیست. باید او را تشویق کرد و ارج نهاد تا در راستای مرام سیاسی و فعالیتهای حقوق بشری همچنان فعال بماند و دیگران به راه او بروند.
تقی رحمانی
27/7/88
27/7/88
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر