سبزهای هنرمند همچنان در صحنه:
نماهنگ و سرود "سبز شد ز خون و فرياد، ايران جاويدان"
• ادامه راه سبز(ارس): سبزهای هنرمند با تقدیم آثار هنری خود به جنبش سبز مقاومت و عدالتخواهی ایران، همچنان در صحنه حاضرند. نماهنگ و سرودی که در پی می‌آید، یکی از همین آثار شنیدنی و زیبای هنریست که توسط عده‌ای هنرمند سبزاندیش گمنام به جنبش سبز ملت ایران تقدیم گرديد:
دانلود نماهنگ از اينجا
دانلود سرود از اینجا
آواز دلنواز آزادي
سبز شد ز خون و فریاد، ایران جاویدان ،
دژخیم بدنهاد دیوسرشت، کاخت شود ویران ،
سبز شد ز خون و فریاد، ایران جاویدان ،
آفتاب دلنواز آزادی، فردا شود تابان .
در سیاهی سکوت سرزمین سبز ،
یک طنین سبز، برشد و به روح و جان خستگان نشست ،
خنده‌ها ز گرمی صدای او شکفت ،
یک جهان ترانه امیدمان شنفت ،
از هراس ظالمان، گلوله‌های بیم ،
بر تن وطن نشست و قلب عاشقان شکست و ،
سبز شد ز خون و فریاد، ایران جاویدان ،
دژخیم بدنهاد دیوسرشت، کاخت شود ویران .
سبز شد ز خون و فریاد، ایران جاویدان ،
آفتاب دلنواز آزادی، فردا شود تابان ،
سپیده دم نزدیک است ای همرهان ،
ز خشممان برپا شد آتشفشان ،
سکوتمان گیرد آخر کام خصم ،
که در جهان پیچیده‌ست فریادمان ،
به سر رسد خزان ما، که جانمان تن تبر شکست و ،
سبز شد ز خون و فریاد ایران جاویدان ،
دژخیم بدنهاد دیوسرشت، کاخت شود ویران .
سبز شد ز خون و فریاد، ایران جاویدان ،
آفتاب دلنواز آزادی، فردا شود تابان
جگرم با اين سرود بسيار زيبا حال اومد و بسيار به موقع بود. دستتان درد نكنه
پاسخحذفإذا الشعب یوماً أراد الحیات / فلابد أن یستجیب القدر / ولابد للیل أن ینجلی / ولابد للقید أن ینکسر . . .
پاسخحذف(روزی که ملتی بخواهد زندگی کند / دور نیست که تقدیر را اجابت کند / و دور نیست که شب روشن شود / و دور نیست که قیدها بشکند)
سبز باشيد و هوشيار
مصري ها را نمي شناسم ، اما كسي كه به آداب داني و فرهنگ شناسي اش حسوديم مي شَوَد ، مي گويد « مصري ها ، دوست داشتنی ، لطیف و نکته دان و شکیبایند» . ايراني ها هم دوست داشتن و لطيف و نكته دان اند . اما بجز كويرنشين ها ، با شكيبا بودن ايرانيان موافق نيستم . اگر بخواهم مسالمت آميز بودن جنبش سبز را هم تفسير كنم ، ترجيح مي دهم از مدني بودن مردم ومدرن بودن جنبش بگويم تا شكيبايي مردم .
پاسخحذفجمعه «روز خشم » مردم مصر بود ، « روز غضب » . براي ما مسلمانان ايراني و فارسي گو ، « غضب » خشم توام با آگاهي است . نوعي خشم پس از صبر است . در اصطلاح ما ايراني ها ، نگاه غضبناك ،تنها نگاهي خشن و عصباني نيست ، بلكه حق به جانب هم هست .
نمي خواهم پيشنهاد روز خشم داشته باشم ، اما مي خواهم پيشنهاد كنم كه در باره ي روز خشم خود آن قدر بگوييم و بگوييم تا ديكتاتورها بدانند كه صبر ما هم اندازه اي دارد . تا ديكتاتورها بدانند كه سرانجام به خشم ما گرفتار خواهند شد .
از خودم مي پرسم : راستي روز خشم ما چه روزي خواهد بود ؟