ششمين نامه محمد نوري زاد خطاب به رهبر: مرگ ، بی گمان سرخواهد رسید

ششمين نامه محمد نوري زاد خطاب به رهبر:
مرگ ، بی گمان سرخواهد رسید

. ادامه راه سبز(ارس): محمد نوري زاد در ششمين نامه خود به رهبري نوشته است: «مرگ ، بی گمان سرخواهد رسید ، و ما را و شما را به کام خود فروخواهد کشید . جنازه ی ما را که ناشناس و بی کس و کاریم ، با شتاب ، به آغوش سرد گور می سپرند، وجنازه ی شما را که معروف عالمید ، مردمان بی شمار، برسردست می برند و اشک ریزان و برسرزنان ، جلوی چشم صدها دوربین و صدها خبرنگارو صدها میهمان خارجی ، درآرامگاه ابدی تان می نهند . به نام او که مرگ را آفرید»

وي در بخشي ديگري از نامه آورده است: «خدایا ، ما از همین صحرای محشر ، باصدای بلند اعلام می داریم : ماموران سید علی ممکن است از مطالعه ی این نوشته برآشوبند و برای نویسنده ی صادق آن برنامه ای تدارک ببینند . به آنان بگو که اگر نوری زاد در زمان علی (ع) بود و این نامه را از سر خیرخواهی و حتی انتقاد صرف برای او می نوشت ، با آغوش گشوده ی علی و یاران او مواجه می شد و هرگز کسی متعرض او نمی شد . اما چرا در جامعه ی ما ، علی و اولاد علی ، برای حکومتی هزینه شدند که نسبتی با عدل وسیره ی علی نداشت اما مرتب از علی سخن می گفت و از همگان انتظار همراهی داشت وهمگان را نیز به عاقبت کوفیان وخائنان کوفه احاله می داد .»

متن كامل اين نامه در پي مي آيد:

سلام و درود به محضر رهبرگرامی ما حضرت آیت الله خامنه ای

مرگ ، بی گمان سرخواهد رسید ، و ما را و شما را به کام خود فروخواهد کشید . جنازه ی ما را که ناشناس و بی کس و کاریم ، با شتاب ، به آغوش سرد گور می سپرند، وجنازه ی شما را که معروف عالمید ، مردمان بی شمار، برسردست می برند و اشک ریزان و برسرزنان ، جلوی چشم صدها دوربین و صدها خبرنگارو صدها میهمان خارجی ، درآرامگاه ابدی تان می نهند . مزار ما ، گذرگاه باد و باران و محل تابش آفتاب داغ می شود ، و مزار شما ، با گنبد و بارگاهی مجلل ، با تالارها و شبستان ها و رواق ها و صحن ها و هتل ها و دانشگاه ها و حوزه های علمیه ، و با فروشگاه ها و کتابخانه ها و بوستان هایی پراز گل و گیاه ، آذین خواهد یافت .

ما ، که غریب و گم گشته ایم ، زود از خاطره ها محو خواهیم شد ، شما اما ، که از سامان دهندگان بخش هایی از تاریخ این سرزمین اید ، تا روزگاران دراز برسر زبانها خواهید بود . با هرآنچه که ما نخواهیم داشت ، و با همه ی آنچه که شما خواهید داشت ، یک سرنوشت مشترک ، ما را و شما را به هم پیوند می زند . و آن : پوسیدن و خوراک مار و مور شدن جسم هایمان ، و پاسخ گویی به رفتار و اعمال دنیاوی مان در سرای باقی است . وباز این که : ترازوی دقیق و مویین خدا ، به یک جهش ، تکلیف خرد و کلان ما بی نشانان را مشخص می کند ، و تعیین تکلیف شما ، به خاطر مسئولیت های فراوانتان به درازا خواهد کشید .

گرچه در دستگاه سریع الحساب خدا ، زمان به کشداری ایام عمر ما نخواهد بود ، با شما اما ، تا به ریز ریز امضاها و امرونهی ها و خنده ها و اخم ها و طردها و جذب هایتان رسیدگی نشود ، زمان برشما به کندی گام های مور ، گذرخواهد کرد.

ما را و شما را یک به یک بر بلندی های محشر می ایستانند تا راضیان و نا راضیان با عبور از مقابل ما ، ما را و شما را شناسایی کنند و فریاد هواخواهی و دادخواهی سردهند . ما را که آوازه ای با ما نیست ، مردمان فراوانی نخواهند شناخت ، شما را اما دوستان راضی ، و شاکیان ناراضی بسیار خواهد بود .

دوستان و دوستداران شما ، از نیکی های شما خواهند گفت . که :

خدایا ، ما شاهد بودیم که سیّد علی خامنه ای ، سخنوری شجاع و نترس و صاحب نفوذ بود . ما را در همه حال به تقوای الهی دعوت می نمود . صدای خوشی در نماز داشت . از مال دنیا هیچ برای خود برنداشت . یک تنه دست به گلوی آمریکا و اسراییل فشرد و جلوی چشم مرمان دنیا ، با این زورگویان خدانشناس درافتاد . سید عزیز ، کشور ما را از هزار توی فتنه ها عبور داد و به هربهانه ، ما را از دشمنان در کمین با خبرکرد و برحذرساخت . درزمان دراز رهبری او ، کشور ما گرچه درفقر وفساد ریشه داری دست و پا می زد ، همزمان اما از سلول های بنیادین به شلیک موشک های یک و دو و سه ی شهاب ، و از آنجا به غنی سازی اورانیوم ، و از آنجا به پرتاب ماهواره ی امید ، و حتی به پیروزی حزب الله لبنان در جنگ ۳۳ روزه بر اسراییل دست یافت . ما ای خدا ، در زمان رهبری او ، از انزوای فقر به در آمدیم و به نوا رسیدیم . خدایا ، ما که در دنیا از او ، و از رهبری او خوش و خشنود بودیم ، تو نیز بیا و از او راضی باش و حساب و کتاب دنیا را بر او آسان بگیر و در بهشت خودت جا و مرتبه ی مناسبی برای او مهیا کن .

رهبر گرامی ،

همه ی ما قبول داریم که شما هوشمندی ها و درایت های موثری را به روان جامعه جاری فرمودید ، اما شرمنده ام که فراتر از دوستان و دوستداران شما ، که عمدتا از بهره مندان رهبری شمایند ، جماعتی نیز از شما به خدا شکوه خواهند کرد . من ، از باب دوستی و رفاقت ، و از باب فردای نیکی که برای شما آرزو دارم ، شمارگانی از این شکوه ها را برای شما واگویه می کنم تا مگر در این فرصت باقیمانده ، خود را برای پاسخ گویی به مطالبات رها مانده ی مردم در پیشگاه عدل خدا آماده کنید . با این اشارت ، که دستگاه حسابگری خدای متعال ، خود به ذات رفتار ما و شما واقف است ، وابراز رضایت و شکایت مردمان ، تنها تراشه ی نوری است از عدالت او تا حجت برهمگان ما وشما تمام شود . از زبان شخص شما بارها و بارها شنیده ایم که : مراقب ” حق النّاس ” باشید. هرآنچه که من در اینجا از شکواییه ی مردمان مان در محشر عدل خدا برمی شمرم ، گزیده ای از میلیون ها حق پنهان و آشکاری است که شما چه بخواهید و چه نخواهید ، باید بدانها پاسخ گویید.

شاید دوستان چشم بسته ی حضرت شما که در دستگاه های قضایی و امنیتی به انجام وظیفه مشغولند ، از نمونه ی پرسش هایی که من برای شما آورده ام برآشوبند و با من آن کنند که با صدها بی گناه کرده و می کنند ، شما اما بزرگوارانه به آنها بفرمایید: چه نوری زاد را خاموش کنید و چه نکنید ، و چه او را به داغ و درفش بسپرید و چه به تبعید و آوارگی اش دراندازید ، من خامنه ای درفردای حسابرسی نافذ خدا با همین پرسش ها مواجهم . او را رها کنید که او حق دوستی را با من بجای آورده و مرا از فردای بی کسی ام باخبرکرده است . پس با این مقدمه ، شما را به عرصه ی محشر می برم . به همان بلندی مشرف . شما هستید و مردمان معترض . و خدایی که قاضی منصف این عرصه حساس و حتمی است .

درآن وادی پراضطراب ، شاکیان شما از شما به خدا شکوه خواهند کرد و ندا در خواهند داد:

۱_ ای خدا، سیّدعلی خامنه ای ، درکنار خوبی هایی که باید می داشت و داشت ، و با کارهای خوبی که باید انجام می داد و داد ، از همان بدو رهبری اما ، برطبل تفرقه ی آحاد مردمان کوفت و با علم کردن بیرق “خودی و غیرخودی” جامعه را رو به انشقاق هرچه بیشتر شتاب داد . وی ، هیچ گاه به ما که موافق او و کارهای او نبودیم ، روی خوش نشان نداد و تا توانست ، راه های عبور ما را مسدود کرد. خدایا ، مگرنه این که او، علاوه برآن که رهبرموافقان خود بود، رهبرما مخالفان و منتقدان خود نیزبود؟ از او بپرس چرا حق رهبری را درباره ی ما مخالفان ادا نکرد؟ چرا بیهوده ما را به تنگنای دشمنی درانداخت ؟ چرا حقوق ما را به هیچ گرفت؟ چرا درهمه جا ، گزینش گران او، راه را برما و برفرزندان ما بستند و حیثیت اجتماعی و شهروندی ما را منکر شدند؟

۲_ خدایا ، دوره ی طولانی رهبری سیّدعلی خامنه ای ، مرهون همراهی و همدلی ما مردمان ایران بود . او – سیدعلی – هیچ گاه از جانب ما مردم به مشکلی که ناشی از عدم همراهی ما باشد ، در نیفتاد . ما ایرانیان ، جز همراهی با هرآنچه که او می خواست و بدان متمایل بود ، دغدغه ای نداشتیم . اما عجبا که درهمان سالهای رهبری او ، جو جامعه ، به لایه های تودرتوی خوف و هراس آلوده شد . جمعی از مردمان ، به خاطرکمترین اعتراض و نقد از بزرگان تحمیلی ، به حبس و شکنجه درمی افتادند و دچار آسیب های روانی و اجتماعی فراوان می شدند . شب ها و روزهای خانواده های بسیاری ، درمتن اضطراب سپری می شد . تا بدانجا که : امنیت روانی جامعه مخدوش گردید. فضای تلخ پلیسی ، جان جامعه را خراشید . امنیتی هم اگربود، برای موافقان او بود . نصیب مخالفان ، گرچه نخبه و برجسته و کاردان و کارآمد ، جز هراس ، هیچ نبود.

۳_ خدایا ، در دوره ی رهبری سیّدعلی ، قانون ، و تن سپردن مسئولان به قانون ، خوار و خفیف شد. خواص ، از قانون ، نردبانی برای بالا رفتن از فرصت ها پرداختند . یک فلک زده بی نشان ، بخاطر یک میلیون بدهی ، به زندان حکومت می افتاد ، اما رییس جمهور مطلوب او، و معاون اول رییس جمهور، و برخی از وزرا و مدیران دولتی او ، با میلیاردها اختلاس و کلاشی ، درماراتن فریب مردم ، دکمه های بیخ گلو را به رخ می کشیدند و به ریش قانون و به ریش مردم می خندیدند . همین قانون ، درمجلس ، فرش زیرپای نمایندگان بزدل مجلس می شد . تا در دستگاه قضایی توسط برخی از قاضیان مرعوب و رشوه خوار ذبح شود ، و پوستش به دست جمعی از ماموران وزارت اطلاعات دریده گردد ، و تا مایملکش ، به یغمای آندسته ازسپاهیانی رود که درچارچوب قانون می ایستادند و هیکلش را رنگ می زدند.

۴_ خدایا ، در زمان رهبری سیّدعلی ، کارهای خوب و فراوانی صورت گرفت ، با آن همه اما ، اعتیاد و بی کاری و مصرف فراوان ، عضوموثری از شاکله ی کشور شد . آبروی کشور در سطح جهان ، فروکشید و به انتهای جدول آبروداران جهان نزول کرد . علتش این بود که هم خود سیدعلی ، و هم دولتمردان ، و هم مجلسیان ، و هم قاضیان ، و هم پاسداران ، و خلاصه : همه و همه ، مشغله هایی پیدا کرده بودند که سخت مشغولشان کرده بود و فرصتی برای آنان باقی نمانده بود تا به سالم سازی فضای کلی جامعه بپردازند . وقتی هریک از اینان به کارهای متعددی گرفتار بودند ، کسی نمی ماند که به اعتیاد گسترده ی مردان و زنان و جوانان کشور ، و به بیکاری آنان ، و به مصرف گرایی فراوان شان ، و به کج روی های مکررشان رسیدگی کند .

۵_ درزمان سیّدعلی ، خدایا ، ریا و چاپلوسی و دروغ و مسئولیت ناپذیری مردم و مسئولان ، به فرهنگی رایج منجر شد . مسئولان ، پیوسته دروغ گفتند و کج رفتند ، و مردم ، با نگاه به آنان ، از آنان آموختند : آنجا که فرد نامتعادلی چون رییس جمهور دروغ می گوید و پول و فرصت مردم را بالا می کشد و دوستان خود را نیز دراین حرامخواری و به باد دادن فرصت های بی بازگشت کشور تهییج می کند ، پس چرا آنان نخورند و مصرف نکنند و دروغ نگویند و دوستان و هم کیشان خود را به نوا نرسانند .

۶_ نخبگان ، خدایا ، به دلیل برسرکاربودن ناشایستگان و نالایقان ، وبه دلیل تخریب وجهه ی قانون ، و به خاطرامنیتی که وارونه عربده می کشید ، ناگزیر به خارج از کشور پناه بردند . و کشور ، روز به روز ، به فقر نخبگی درافتاد . کارهای محوری کشور برزمین ماند . مدیریت کودنانه ی مبتنی بر نفتخواری ، نشان داد که جز شعارهای سطحی سال به سال ، هیچ تحرک قابلی برای اقتصاد غیر نفتی کشور درکار نبود . خدایا بزرگان ما ، ما را جوری تربیت کردند که جز مصرف و کم کاری و کج روی ، دغدغه ای نداشته باشیم . نخبه ها رفته بودند و کشور ، دربست در دست آنانی بود که با نخبگی نسبتی نداشتند . و همین آفت نخبه کشی و گرایش به بی نخبگی ، باعث شد که کارها بدست نااهلان و بی سوادان بیفتد ودارایی های کشور به باد داده شود.

۷_ خدایا ، در زمان سیّدعلی ، بویژه در اواخر عمر او ، مردمان ، که طبق قانون ، از حق انتقاد و اعتراض و اعتصاب برخوردار بودند ، هیچگاه فرصتی برای ابراز خواسته های خود نیافتند . کمترین تقلای نقد و اعتراض آنان بحساب دشمنی و جاسوسی و براندازی گذارده می شد ، و در حرکتی همه جانبه ، همه ی معترضان به شکنجه و زندان وانفرادی درمی افتادند ، و در احکامی مضحک واز پیش مشخص ، به سه سال و پنج سال و ده سال و اعدام ، محکوم می شدند .

۸_ خدایا ، دیدی که خامنه ای ، درکنار همه ی خصلت های خوبی که داشت ، برای تداوم رهبری اش اما ، مقوله ای به اسم نظارت استصوابی را در انتخابات مجلس خبرگان باب کرد تا مبادا ، نماینده ای مستقل و منتقد و صاحب رای ، به آن مجلس راه یابد و به ساحت رهبری او و خطاهای رهبری او متعرض شود . نتیجه این شد که نقد از رهبری به گناهی نابخشودنی تغییر ماهیت داد و کسی را جرات اعتراض و ایراد و پرسش نماند . و باز نتیجه این شد که هاله ای از تقدس به ساحت رهبری او راه یافت و بکلی سیدعلی را از دسترس ما مردم جدا کرد و به دور دست های تقدس برد و بر سریر سروری نشاند . قدرت مطلقه ای که او برای خود سامان داده بود ، هرگز به کسی و جریانی اجازه ی ورود به حریم آسیب شناسی خیرخواهانه رهبر نداد . نتیجه این شد که خلافکاری ، به بدنه ی بیمار و تب آلود ارکان اصلی کشور رسوخ کرد . و کسی نبود از کسی مطالبه ی حق مردم کند . کشور سال به سال ، از جهات گوناگون فرو کشید و در زباله ی روابط تو درتوی مناسبات سخیف طایفگی فرو رفت و پس کشید و با همه ی هزینه ها و شهیدها و آسیب ها و زحمت ها ، به جایی نیز نرسید .

۹_ درادامه ی این فروپاشی های همه جانبه ، به چهره ی کلی کشور نقابی از دروغ بسته شد . بنحوی که : صداو سیما ، خشن ترین دروغ ها را آذین بست ، و وجهه ی ملی بودن خود را در سانسوری سراسیمه و گسترده ، به فریبی مشمئزکننده تنزل داد . و سایر رسانه ها نیز، به تلمبه ای مانند شدند که از چاه آب ، به جای آب ، سرگین های بویناک بیرون می کشیدند و جبّارانه آن را بر طبق نیاز مردم می نهادند .

۱۰_ خدایا ، سیّدعلی ، رسما در دفاع از فرد کم خردی چون احمدی نژاد به میدان رفت و سیمای مستقل رهبری خود را خرج او کرد تا به زعم خویش حفظ نظام را که از اوجب واجبات بود ، جامعیت بخشد. و حال آن که ، حفظ نظامی که تا گلو در پلشتی و دروغ و فریب و ورشکستگی فرو رفته بود ، جفا به مقام خداوندگاری تو ، و جفا به ما مردم و نسل های بعدی ما بود . باید آن نظام آلوده به دروغ ، جایش را به یک نظام درست می داد اما خامنه ای راه را بر هرگونه تغییر بست تا بساط قدرت ، همچنان در اختیار او باشد .

۱۱_ خدایا ، در زمان دراز رهبری سیّدعلی ، نمایندگان روحانی او ، به هرکجای مقدّرات جامعه سر فرو بردند و بی آن که مسئولیتی بپذیرند ، در بایدها و نبایدها و حیثیات کلی کشور دخالت کردند . و چون سواد و آگاهی و تخصصی درآن امور نداشتند ، روند اوضاع کشور را به قهقرا بردند . سال به سال ، کشور ، به لحاظ علمی ، و به لحاظ توسعه و رشد در موازین حقوقی و اجتماعی و فرهنگی ، فروکشید . تا آن که درانتهای رهبری او ، جمهوری اسلامی ایران ، در کنارکشورهای ورشکسته ، به آمار جهانی راه یافت . اختناق و سانسور و حق پوشی ، به رویه ای متداول بدل شد . هم در میان مردم ، وهم حتی در میان روحانیان . روحانیتی که جذابیت منبر و خطابه اش در آزادگی اش بود ، و در سخنوری شورانگیز و منتقادانه و روشنگرانه ی او ، به آنچنان بهتی از ترس و خط قرمزهای حکومتی در افتاد که درمنبر او هیچ فصل مشترکی از درد و داغ مردمان مشاهده نشد . این بهت ناشی از ترس ، به خانه ی معنوی روحانیان که حوزه های علمیه باشد نیز راه یافت و از اوچهره ای مخوف پرداخت . هیچ روحانی مستقلی پیدا نشد که ترس را زیر پا بگذارد و سخن از بغض ها و درد های مردم بگوید و انگشت بر نقد مراجع وحوزه ها و حاکمیت بگذارد . روحانیتی که هویتش در استقلال و عدم وابستگی اش به حکومت ها بود ، به آنچنان روزی از بی هویتی دچار شد که جز روحانیان مجیزگو را فرصت منبر و تبلیغ نماند . چرا که روحانیان منتقد ، به اسم منافق ، از گردونه ی مجامع و حوزه های علوم دینی کنار گذارده می شدند . درعوض ، مداحان سطحی و فریبکار ، فرصت جولان یافتند و طی سالهای متمادی ، بلایی برسر اسلام و شرافت دینی مردم آوردند که اگر کینه توزترین دشمنان اسلام نیز به واژگونی تشیع در کشورما اراده داشتند ، هرگز به این سهولت به آرزوی خود نمی رسیدند .

۱۲ – خدایا ، سیدعلی ، با گماردن افراد سست و بی دانشی چون شیخ محمد یزدی بر راس دستگاه قضا ، حیثیت قضا و قضاوت را در کشور ما به خاک انداخت . در کشورهای کافر دنیا ، عدالت ناشی از قانون ، حتی به رییس جمهور و دولت و بزرگان آن کشور می پرداخت و به محض تشخیص خطا ، آنان را از بلندای قدرت به زیر می کشید . اما در کشور ما ، قانون و قضا ، به طنزی بدل شد که جز شوخی از آن چیزی مستفاد نمی شد. ظاهرا همگان ، وبویژه بزرگان ، راه های گریز و دور زدن قانون را به خوبی در یافته بودند و دلیلی برای هراس ازگرفتاری نداشتند . آنچنان که گویا جمعی از قاضیان به رشوه ، و جمعی به نابخردی ، و جمعی به انتشار نکبت در دستگاه قضا مامور شده بودند . و در آن میان ، از دست قاضیان صادق و قلیل نیز کاری ساخته نبود . اوج فلاکت دستگاه قضا آنجا پا گرفت که روحانی خالی الذهنی چون صادق لاریجانی به حکم سیدعلی برمسند قاضی القضاتی کشور نشست . درطول تاریخ ودرهمه جای دنیای فهم ، قاضی القضات به کسی گفته و می گویند که در کار قضا و قضاوت ، هم بلحاظ علمی ، و هم از حیث تجربه ، کارآمد قاضیان و کارکشتگان دستگاه قضا بوده باشد . اما این شیخ ، بدون این که ذره ای تجربه ، وذره ای دانش قضایی داشته باشد، برمسندی نشست که هرگز مستحقش نبود . وی ، نیامده آستین ها را بالا زد و گوش بفرمان شد و هرچه را که ماموران وزارت اطلاعات و پاسداران امنیتی به اودستور فرمودند ، در دستور کارخود قرار داد و برای اولین بار در تاریخ قضا وقضاوت ، به خلق جرم هایی مبادرت ورزید که از فرط سستی ، کودکان را نیز به خنده وا می داشت . اما همین جرم های خنده دار ، باعث شد که با امضای این شیخ قضاوت نکرده و قضاوت ندیده ، ناگهان صدها مرد جوان و پیر و زن و دختر به زندان های انفرادی و شکنجه در افتادند . خدایا ، ما به چشم خود دیدیم که انسانیت ، در آن ژولیدگی قضایی ، چگونه به هیچ گرفته شد ، و عدالت وعلی واولاد علی ، و همه ی آموزه های دینی ، به اسم دین چگونه به مسلخ برده شدند .

۱۳_ البته خدا ، درهمه ی این سال ها ، سیدعلی ، فرهنگ شعار گویی و شعار خواری را در جامعه ی ما به اعلا درجه رساند . تا توانست ، با الفاظی تند و گزنده ، وبا ادبیاتی که دوره اش سپری شده بود ، با قدرت های برتر جهان سخن گفت . بی آن که پا به پای مرگ برآمریکاهای مکررش ، در داخل ، مقدمات درستی و عدل و انصاف و کار و تولید ومعیشت و رشد و توسعه و بالندگی را فراهم آورد . این ادبیات ، از گنجینه ی دارایی های خود ، فرد منطبقی چون احمدی نژاد را برگزید و برکشید و برمسند نشاند تا بلندگوی شعار گویی فعال تر شود ، و سفره ی شعار خواری عوام ، با همه ی فلاکتی که گرفتارش بودند ، آذین یابد . این شعارها ، کشور ما را برصدر جدول نفرت مردمان جهان نشاند . هرکجا در هرنقطه از جهان فهم ، تا اسم ما ایرانیان شنیده می شد ، ای خدا ، بی آن که دیرینگی چند هزار ساله ی ما ، و دارایی های علمی و فرهنگی ما متبادر شود ، تندی و عبوسی و هیمنه ی تروریستی ما تبلیغ می شد .

۱۴_ خدایا ، ما از همین صحرای محشر ، باصدای بلند اعلام می داریم : ماموران سید علی ممکن است از مطالعه ی این نوشته برآشوبند و برای نویسنده ی صادق آن برنامه ای تدارک ببینند . به آنان بگو که اگر نوری زاد در زمان علی (ع) بود و این نامه را از سر خیرخواهی و حتی انتقاد صرف برای او می نوشت ، با آغوش گشوده ی علی و یاران او مواجه می شد و هرگز کسی متعرض او نمی شد . اما چرا در جامعه ی ما ، علی و اولاد علی ، برای حکومتی هزینه شدند که نسبتی با عدل وسیره ی علی نداشت اما مرتب از علی سخن می گفت و از همگان انتظار همراهی داشت وهمگان را نیز به عاقبت کوفیان وخائنان کوفه احاله می داد .

۱۵ – خدایا ، سیّدعلی ، با همه ی مراتب علمی اش ، و با همه ی زیرکی و شم شریف سیاسی اش ، و با همه ی ذکاوت های منحصر بفردش ، بی آن که خود به عاقبت رفتارش بیندیشد ، به برآوردن قدرتی مخوف و پنهانی دست برد . سپاه را که باید از مراودات سیاسی و اقتصادی و اطلاعاتی به دور می بود ، به هرکجای مواضع کشور نفوذ داد و مستقیما دایره ی سیاست را که به سلامت روانی آحاد مردم و برجستگان سیاسی کشور محتاج است ، به قمه و کلت و ضرب وشتم و زندان و شکنجه آلوده کرد. به موازات دستگاه رسمی وزارت اطلاعات ، سپاه را واداشت تا او نیز به کارهای اطلاعاتی و امنیتی ورود کند و بساط موازی و مشرف بر وزارت اطلاعات را درهمه جا بگستراند . این قدرت پنهان ، هم خود قاچاقچی فعالی بود و سالانه میلیاردها دلار از مبادی رسمی و غیر رسمی به واردات کالا مبادرت می کرد ، و هم با کلت و بی سیم و مسلسل خود در مناقصه های اقتصادی شرکت می نمود و در همه جا نیز برنده ی بلامنازعه ی این مناقصه ها بود ، و هم به تنظیم روان امنیتی کشور – آنگونه که خود می خواست – دست می برد .

مشغله های این چنینی ، ای خدا ، باعث شد که سیّدعلی ، هرگزبه میزان مصرف مواد مخدر در کشورش که در صدر جدول جهانی بود ، نیندیشد . و همچنین ، هیچگاه به رواج تن فروشی دخترکان و زنان سرزمینش ، و به فروپاشی روال رایج فعالیت های اقتصادی مردمش ، و به اسلامی که زیر دست و پای ماموران قلدر و بی خرد ، و مسئولان بی کفایت ، و قاضیان مرعوب و ناسالم پرپر می زد و استمداد می طلبید ، توجه نکند .

۱۶_ تا این که ندانم کاری ها و شعارگویی ها و فریبکاری های فرد نالایقی چون احمدی نژاد ، سرنوشت سوزناک ما را به تحریم و تقبیح و تحقیر جهانی درانداخت . بله ای خدا ، جهانیان ، با هر نیت وبا هر آواری که برای ما تدارک دیده بودند ، در تحریم همه جانبه ی ما متحد شدند . التماس های پنهان و آشکار رییس جمهور آشفته حال ما به جایی نرسید . تا این که متحدان جهانی ، با همین تحریم های همه جانبه ، بساط کاذب برقراری و برپایی ما را برچیدند و برزمین گرممان کوفتند .

رهبرگرامی ما ،

کامتان شیرین . اگر که ، از مطالعه ی این نوشته کامتان تلخ شده است . ما به همگان ، و حتی به کودکانمان آموخته ایم : دوستی در صداقت است ، گر چه تلخ . اگر مرا بنا بر چاپلوسی و فریب بود ، شما را با الفاظی نرم و سراسر مداحانه می ستودم . اما چه کنم که هنوز شما را دوست دارم و به نام نیک شما در پهنه ی تاریخ این سرزمین ، سخت مشتاقم . پس ، این آخرین نوشته ای است که مستقیم ، رو به شما می نویسم . و خود ، به عاقبت تلخ آن واقفم . چرا که ماموران و قاضیان گوش بفرمان ما ، در کار خود استادند . آنان نیک می دانند چگونه یک معترض و منتقد را با شکنجه و فحش های ناموسی به تنگنای روحی و روانی در اندازند . من همه ی این ابتلائات آتی را بجان می پذیرم تا صدای سخن خود را به گوش حضرت شما برسانم .

ای کاش بعد از پنج نامه ای که چه در بیرون زندان و چه از داخل زندان برای جنابعالی نوشتم ، مرا فرا می خواندید و برمن می آشفتید که فلانی ، تو را چه می شود؟ مرگت چیست ؟ و من ، با شما ، نه از فرصت های از کف رفته ، نه از بسیج و سپاه واژگون شده ، نه از بن بست حتمی و فروپاشی عنقریب ، نه از مردم از کف رفته ، نه از فلاکت جهانی مردمان ایران ، بلکه از ضربه هایی می گفتم که بردرخانه ی شما می خورد و شما آن ها را نمی شنوید . وآن ، ضربه های کف دست مرگ است که بر خانه ی دل ما و شما می خورد و ما بی اعتنا به او ، سر به کار دلخواه خود فرو برده ایم . بله رهبرگرامی ، مرگ ، بی گمان سر خواهد رسید ، و ما و شما را به کام خود فرو خواهد کشاند . جنازه ی ما را که ناشناس و بی کس و کاریم ، با شتاب ، به آغوش سرد گورمی سپرند، وجنازه ی شما را که معروف عالمید ، مردمان بی شمار، برسردست می برند و اشک ریزان و برسرزنان ، جلوی چشم صدها دوربین و صدها خبرنگارو صدها میهمان خارجی ، درآرامگاه ابدی تان می نهند .

رهبرگرامی ما ،

این که ” آخرین نامه ” را به این نوشته عنوان داده ام ، نه از این روی است که امیدم از شما و اصلاح امورکشور سلب شده است ، بلکه آرزو دارم در این روزهای پایانی عمر، نام نیکی از خود به یادگار گذارید و خطاهای رفته را به سامان خویش باز آورید . فردا ، مردم از ما که بی نشان و بی آوازه ایم ، هیچ نخواهند گفت ، اما از شما ، به محافل مردمان ، سخنان فراوانی راه خواهد یافت . آنان با غرور خواهند گفت : خامنه ای ، رهبری فهیم و با خرد بود . گرچه در مقطعی از اواخر عمرش ، رشته های اداره ی کشور از دستش به در رفت و خسارت ها بالا گرفت ، درسال های بعد اما ، وی به مجاهدتی شبانه روز پرداخت . دل های رمیده را از هر سو برسر سفره ی همدلی باز آورد و برای ایرانیان پراکنده آغوش گشود . اشک ها را سترد . قدرت های در سایه را از هرکجای کشور به زیر کشید . به نمایندگان مردم اقتدار بخشود . خود را ، همچون نلسون ماندلا ، از منصب های کلیدی کشور کنار کشاند وراه را برحاکمیت قانون هموار ساخت . بساط رابطه های مخوف را برچید . آدم های کم خرد خانه کرده بر مسندها را به زیر آورد و برجستگان و شایستگان را برسر کارها گمارد . مرز مضحک میان خودی و غیرخودی را محوکرد و شرافت مخدوش ایران وایرانی را ترمیم کرد و برکشید .

آری رهبرگرامی ،

همه ی ما دوست داریم شما را بربلندای سربلندی ببینیم و نام نیک شما را بر تارک هماره ی تاریخ سرزمین خویش تماشا کنیم . شما اکنون ، در دوقدمی یک چنین افق مبارکی ایستاده اید . در این یک سال گذشته ، مردمان ما توسط همان قدرت های در سایه ، به آسیب و تفرقه و انشقاقی بزرگ دچار شده اند . به امید روزی در همین نزدیکی ها ، که با درایت شما ، همه ی دورنگی ها به یک رنگی ، و همه ی جدایی ها به یکتایی منجر شود . و این ، ممکن نخواهد شد الا با به بازی گرفتن فهم مردمان . حکومتی که بر جهل مردمان خویش خانه بسازد ، شایسته ی حتمی فروپاشی است . و شما نیک تر از ما می دانید که : ما را جز به فرا بردن فهم ها ، و اعتنا بخشودن به خواست مردمان مان چاره ای نیست .

رهبرگرامی ،

اگر پرسش شما این است که از کجا می توان آغاز کرد ، پاسخ می دهم : به یک دستور شریف شما همه ی زندانیان بی گناه ما به آغوش عزیزان خویش باز می گردند . این همان بارقه ی پربرکتی است که امید بارش آن را به شما دل بسته ایم . مابقی راه را خود خدا پیش روی شما خواهد گشود . و من ، نام نیک شما را می بینم که مردمان ما با غرور برزبان می آورند و بدان مباهات می کنند . یاعلی !

فرزند شما : محمد نوری زاد
بیست مرداد هشتاد و نه